theBeauvoir missie

                 

Elk leven start met de babyzalf-periode. 

 

Oké, ik beken:  

ook ik ben ooit eens ingegaan op de valse, soms gevaarlijke, verlokkingen van de beauty-industrie: in 1965 nam ik op éénjarige leeftijd deel aan de 'Nationale wedstrijd van het mooiste kindje van België' (zie foto). Zoals dat bij schoonheidswedstrijden gaat, had ook ik mezelf niet ingeschreven – dat had mijn moeder gedaan (ik had haar weer eens een paar minuten uit het zicht verloren). Het is daarom ook juister om te zeggen dat zij die dag – uiteraard door emoties overweldigd - naar huis ging met één van de tinnen bekers die uitgestald stonden op die lange jurytafel. Ik ging naar huis met een epifanie: ik had een zaal vol oude mensen (oud-ers) verrukt zien staren naar een éénjarige. Het was mijn eerste kennismaking met die dikke rode draad doorheen het leven: de verheerlijking van jeugd.  

 

 

Jeugd. Hmmm. Iemand vroeg de Ierse George Bernard Shaw (1) ooit eens wat volgens hem het mooiste van deze wereld is. "Jeugd," antwoordde hij, " en wat jammer dat het aan kinderen wordt verspild." Een ongemakkelijke waarheid, want inderdaad, pas wanneer je wat ervaring hebt, kun je van iets iets maken. En tenzij je een wonderkind bent, zie je er tegen dat moment niet echt meer jeugdig uit. 

  

Ik ben geboren in een oceaan vol jeugd, met de juiste term, een demografische 'jeugdbult': een relatief grote jongere generatie, de babyboomers (2). Jeugdige overmoed was de smaak van de dag. Wij, babyboomers, zouden de hele wereld en alle overtuigingen daarin eens stevig veranderen. Babyboomers zouden zich nooit laten doen, ze zouden sexy oud en grijs worden en lachen met/om rimpels. Oud zijn zou, kortom, nooit meer zijn wat het was. We zouden ons hele leven vooral onszelf zijn. Persoonlijkheid, daar draaide het om. 

 

Maar, en dan heb ik het vooral over vrouwelijke boomers, we leefden in een verstikkende Schoonheidsmythe (3) en die gooide roet in al onze moed. De anti-ageing-industrie ontstond bij wijze van spreken op de eerste dag dat de eerste babyboomers rimpels ontdekten en daar toch wat van schrokken. Cosmeticamerken die reusachtig groot en rijk zouden worden pikten dat onbehagen meteen op, sprongen in die commerciële loopgraven en creëerden de "War on wrinkles". Er werden mythische verzorgingsproducten gecreëerd, met mythische ingrediënten, waarover mythische marketing stories verneveld werden.  

Ergens in die voorbije 20e eeuw lagen minstens 5 mannen (4) elke avond in hun geraffineerde aardoliebad 'Song for whoever' (5) van Beautiful South te zingen, want wij, vrouwen, gaven en geven mythische bedragen uit aan hun crèmes tegen rimpels, kraaienpootjes en marionettenlijnen (in 2018 wereldwijd 45 miljard euro).  

 

Is de missie geslaagd? Zijn we rimpelloos ouder geworden? Als dat zo was, dan zaten die mannen voor mijn part nog te zingen in hun bad. Maar kijk rond je, nee dus. Anti-ageing-crèmes streken maar één ding glad: onze kritische ingesteldheid.  

   

 

In huidverzorging zitten vandaag meer dan 25.000 synthetische stoffen. Slechts een fractie daarvan is op veiligheid getest, laat staan dat we weten hoe die stoffen met elkaar reageren in ons lichaam (6). Niet alle synthetische stoffen zijn boosdoeners, maar we weten gewoon niet welke dat allemaal wèl zijn. Met de jaren voegden de reguliere merken steeds meer synthetische ingrediënten aan 1 product toe, voornamelijk om het concurrenten moeilijk te maken een product te kopiëren. Voor ons, de consument, zijn ingrediëntenlijsten op een product zo ellenlang en zijn de woorden zo onbegrijpelijk en staan ze in zo'n nano-font op het etiket, dat we ze nooit meer lezen. Nochtans zouden we dat beter wel doen. Met stoffen die lichaamsvreemd zijn en binnendringen, weet ons lichaam geen raad. Vaak verlaten ze ons lichaam ook niet meer. 

  

'Een betere wereld, dankzij chemie!' werd over die lichaamsvreemde stoffen gejuicht na de twee wereldoorlogen (door de industrie die ze maakte dan). Het was het startpunt van het toenemend gebruik van goedkope chemische (synthetische) ingrediënten in voeding, medicatie en cosmetica. Vandaag zijn er rond elk van die genoemde drie pijlers monsterlijk grote bedrijven ontstaan, die fortuinen binnenrijven onder een schijnbaar gedogend oog van overheden. Ons spijsverteringsstelsel, onze gezondheid, onze huid, het zijn zakelijke afzetgebieden geworden, wij als consumenten proefkonijnen. We huppelen van de ene chemische shot naar de volgende. 

De cosmeticagiganten stoppen producten vol goedkope, chemische ingrediënten die niet goed zijn voor onze huid – sterker nog: ze verergeren de conditie van onze huid en dat leidt gewoon nog sneller tot meer rimpels, fijne lijntjes en droogheid (of tot ergere condities). 

 

Wat we ook nog niet wisten tot enkele jaren geleden: onze huid blijkt in hoge mate doordringbaar (7) te zijn. Onze huid, die een buffer moet zijn tegen vreemde indringers, blijkt inderdaad stoffen op te nemen en door te laten. Onze 'bodyguard' is maar 2,5 mm dik; de bloedbaan, het transportsysteem dat meteen de verbinding vormt met alle uithoeken van ons lichaam, bevindt zich al op 1 mm diepte. Wat we smeren, vindt dus meteen de weg naar ons bloed en passeert niet langs een spijsverteringsstelsel dat nog een filterend tussenstation is. 

 

    

Ouder worden heeft twee belangrijke effecten op onze huid: ze wordt met de jaren dunner en omdat ons ouder wordende lichaam steeds minder water bevat, wordt ze ook steeds droger. Een dunne, droge huid is kwetsbaar, en daarom zou het uitgangspunt voor het verzorgingsritueel van elke dag gewoon moeten zijn om dat lichaamslaagje in een prima conditie te houden: reinigen, hydrateren (het watervolume in de huid verhogen), 'moisturizen' (de huid zacht en soepel houden, door te voorkomen dat water uit de huid verdampt), celvernieuwing en doorbloeding stimuleren, veroudering afremmen. 

 

Hoe ziet een gezonde huid er uit? Simpel: een zalige glans, goed vochtig, sterk, geen huidziekten of wondjes, een gezonde kleur en zacht en soepel bij aanraking. Hoewel deze opsomming klinkt als de beschrijving van een babyhuidje, heeft een gezonde oudere huid eigenlijk gewoon dezelfde kenmerken. Een gezonde oudere huid doet ook hetzelfde als een jonge huid: zichzelf verzorgen en zichzelf herstellen. Ouder zijn betekent echter dat ze daar meer tijd voor nodig heeft dan in haar jonge jaren – een huidvernieuwingscyclus duurt van 28 dagen naar soms 50 à 60 dagen. Daarom is een oudere huid in tegenstelling tot een jongere huid bijna de hele tijd bezig zichzelf herstellen – de arme meid heeft geen pauze meer - én is ze uit zichzelf wellicht minder goed opgewassen tegen die taak. Dat klinkt alsof ze flink wat ondersteuning kan gebruiken, toch?  

 

En dus gooien wij er chemicaliën tegenaan! Synthetische crèmesamenstellingen, synthetische make-up, huidafstropende, huidontstekende chemische peelings, injecties met botox (8)..., noem maar op, dames, we zijn echt meegegaan in die 'War on wrinkles' marketing. Waarom deden we dat? Omdat we daarvoor ook de schoonheidsmythe voor zoete koek slikten. En wacht: ageism doet nog maar net haar intrede. We riskeren nu letterlijk gediscrimineerd te worden omdat we er ouder (lees: onze leeftijd) durven uit te zien. De nieuwste jolige slogans luiden: "Forty is the new fifty!", "Thirty is the new forty". 

Waar eindigt dat? Bij er voor altijd 0 jaar uitzien? 

We zijn helemaal vergeten dat we deel uitmaakten van die 'jeugbult': als morgen miljoenen vrouwelijke babyboomende vijftigplussers gaan voor alleen nog gezondheid kunnen de giftige schoonheidstovenaars en beklemmende marketingguru's respectievelijk hun ketels en You-Tube-boodschappen opbergen.  

 

 

Vijftigplussers ervaren in een moderne maatschappij een hele kleurenkaart aan erg uitputtende situaties. Een hectisch dagelijks leven, een enorme verheerlijking van materialisme en technologie, een beeldcultuur die slaaf is van de Schoonheidsmythe, en het ontbreken van een natuurlijk levensritme, het stelt allemaal huizenhoge eisen aan ons lichaam en onze levenssappen. Hoe graag we ook onze eigen biografie willen schrijven; we worden geestelijk en fysisch binnengezogen in een opgedrongen levensstijl. Een barrière of grens zetten tussen onze integriteit en een maatschappij wordt steeds lastiger. 

  

Onze huid is één van die belaagde barrières. Als ons grootste zintuig reageert ze op dat chaotische buitenklimaat. Hoe ouder ze wordt, hoe minder opdringerigheid, vervuiling en agressie ze nochtans verdraagt en hoe meer ze snakt naar kalmte en ondersteuning. Het is belangrijk om goed te zorgen voor dit barrière-orgaan, liefst op een holistische manier. Dus: zowel aan de buitenkant, met topische huidverzorging, als aan de binnenkant, met gezond eten en drinken, puur water, beweging, rust en ritme. 

   

Synthetische huidverzorging is ronduit een zware belasting voor een oudere huid. Tegen de leeftijd van vijftig zoeken we beter de natuur in ons en rondom ons (weer) op. De natuur is bekend met de werkingsprocessen in onze huid – ze hanteert dezelfde. Ze levert ons een rijke voorraad grondstoffen voor natuurlijke producten: water, plantaardige oliën en -extracten die de basis zijn voor een evenwichtige verzorging. De grondstoffen in hun beste verwerkte vorm gebruiken, zoals uit eerste persingen, maceraten, destillaten, hydrolaten, tincturen, ... houdt de weldoende inhoudsstoffen van planten intact en fysiologisch actief. Wanneer grondstoffen ook nog eens biologisch gecertificeerd zijn, is het gehalte aan vitaminen, mineralen en antioxidanten erin nog hoog en zijn ze vrij van de giftige synthetische chemicaliën uit de reguliere landbouw.  

 

Een oudere huid vernieuwt zichzelf trager, is gevoeliger, droger en kwetsbaarder. In huidverzorging voor 50-plussers zoeken we dus best ingrediënten die de volgende functies prima uitvoeren: reinigen, voeden, terugvetten (een 'dik' huidje in stand houden), celvernieuwing aanporren, doorbloeding bevorderen (zodat zuurstof aangevoerd wordt en afvalstoffen afgevoerd worden), vocht inbrengen en vasthouden (zodat de huid er vol en strak uitziet), kalmeren (irritaties aanpakken, de huid emotioneel bedaren) en herstel faciliteren. Onze huid 'herkent' natuurlijke ingrediënten. Ze 'praat' ermee, laat ze hun werk verrichten, en kan ze na gebruik makkelijk weer uitscheiden. Geen overbelaste lever door synthetische cosmetica dus, maar een gezonde, vitale huid die haar leeftijd trots en sterk uitdraagt.

Dat is theBeauvoir.

© theBeauvoir

 

Voetnoten: 

 

(1) George Bernard Shaw (1856-1950) was een Ierse schrijver, vrijdenker, Nobelprijswinnaar, voorstander van gelijke rechten én gelijke beloning voor mannen en vrouwen, vegetariër en tegenstander van dierproeven. 

  

(2) De eerste golf babyboomers werd geboren tussen 1946-1955, de front-end babyboomers; de tweede tussen 1955-1964, de back-end babyboomers. In het kielzog van vooral de front-end babyboomers volgden seksuele revolutie, hippiebeweging, flowerpower, ontzuiling, ontkerkelijking, burgerlijke ongehoorzaamheid, omverwerping van het patriarchaat, een tweede golf feminisme.... enfin, ik behoor tot de back-end babyboomers. 

 

(3) In "The Beauty Myth" beschreef Naomi Wolf in 1991 hoe vrouwelijke babyboomers in hun leven aan den lijve ondervonden dat hoe groot hun sociale macht ook werd, welke supercarrière ze ook hadden of hoe bekend ze ook werden, de maatschappelijke druk om er fysiek mooi te blijven uitzien mee toenam. De commerciële invloed op de massamedia toen, als een olievlek uitgedijd naar internet en sociale media nu, speelden en spelen daar een niet te miskennen rol in. 

 

(4) Die 'mannen in hun geölied bad' zijn Eugène Schueller, Paul Carl Beiersdorf en Oscar Troplowitz (samen in bad, want vennoten), Graham Wulff en Jack Lowe (ook samen in bad, ook vennoten). Ze waren de stichters van cosmetische megabedrijven die vandaag miljardenomzetten draaien. 

 

(5) 'Song for whoever' (1989) wordt gezongen vanuit het gezichtspunt van een cynische songwriter die alleen romantisch doet tegen en over vrouwen om inspiratie te krijgen voor het schrijven van liefdesliedjes die hem bakken geld opbrengen... omdat de vrouwelijke fans die muziek kopen. In het liedje 'bedankt' hij die vrouwen daarvoor (... "and I love the PRS cheques (i.e. royalty opbrengsten) that you bring"... "You made me so much money, I wrote this song for you"...). 

 

(6) De wetenschap van synergie, die ons moet vertellen hoe chemicaliën met elkaar reageren in ons lichaam, is een jong terrein van onderzoek waar momenteel heel verontrustende ontdekkingen gedaan worden. 

 

(7) In 2005 publiceerde de Environmental Working Group (USA) een combinatie van twee studies die toxische chemicaliën aantroffen in het navelstrengbloed van pasgeboren baby's uit 2004. Ze screenden de baby's op meer dan 400 chemicaliën en er werden 287 toxines gevonden in het navelstrengbloed van deze pasgeborenen. Van deze 287 chemicaliën waren 217 neurotoxines en van 208 is bekend dat ze de groeiontwikkeling schaden of geboorteafwijkingen veroorzaken. Deze toxines omvatten kwik, polyaromatische koolwaterstoffen (PAK's), polybroom- en polychloordibenzodioxines en furanen (PBCD / F en PBDD / F), geperfloreerde chemicaliën (PFC's), organochloorbestrijdingsmiddelen zoals DDT en chloorordaan, polybroomdifenylethers (PBDE's), polychloornaftalenen PCN's), polychloorbifenylen (PCB's) en vele anderen. Deze onderzoeksresultaten zijn grotendeels genegeerd door de media. 

 

(8) Het botulinum toxine kan snel van de injectieplek naar het centrale zenuwstelsel reizen. Het verslapt niet alleen de gezichtszenuwen en -spieren; het kan ook menselijke cognitie, emotie en mogelijk empathie veranderen. De fans van Botox zeggen dat de toegediende hoeveelheid veel te klein is om ons zorgen te maken om onze veiligheid. Wat ze niet vermelden is dat het moeilijk is om de juiste veiligheidsmarge te bepalen, gezien Botox het krachtigste neurotoxine is dat we kennen. Er is maar 75 miljardste gram (75 ng) voor nodig om een persoon van 75 kg te doden. Men zegt dat 1 kg Botox genoeg zou zijn om de gehele menselijke bevolking te doden. 

© theBeauvoir